Diagnose en behandeling Frozen Shoulder

De diagnose is eenvoudig te stellen bij lichamelijk onderzoek. Er is namelijk een forse bewegingsbeperking van het schoudergewricht met name in de onderhandse rotaties van de schouder (exorotatie).

 

Het natuurlijk beloop van een (primaire) frozen shoulder is gunstig maar pijnlijk en langdurig. Bij een spontaan beloop herstelt de schouder binnen een periode van 1½ tot 3 jaar. De beweeglijkheid herstelt over het algemeen goed, tenzij er een oorzaak aan ten grondslag ligt die een normale functie belemmert (secundaire frozen shoulder). Zo kan een schouder bijvoorbeeld een bewegingsbeperking houden na een botbreuk (fractuur) waarbij de breuk niet in een goede stand genezen is en dus een normale beweeglijkheid niet meer mogelijk is. Bij mensen met Diabetes Mellitus kan de schouderfunctie beperkt blijven.

 

In fase 1 en 2 heeft fysiotherapie niet veel zin. Het kan zelfs averechts werken.

 

Ontstekingsremmende injecties met corticosteroïden intra-articulair (in het gewricht) kunnen in de eerste fase (ontstekingsfase) zeer nuttig zijn. Deze injectie wordt vaak echogeleid gegeven of onder röntgendoorlichting. Hoewel het na een injectie nog steeds wel lang duurt voordat de beweeglijkheid van de schouder hersteld is, krijgt de patiënt minder pijn. Met name de nachten zullen meer comfortabel worden.

 

In uitzonderlijke hardnekkige gevallen kan de schouder onder narcose worden doorbewogen. Mogelijke risico's van deze behandeling zijn zenuwoverrekking, pijn en terugval naar het oorspronkelijke niveau. Nabehandeling en risico's: Bij  het doorbewegen is goede pijnstilling en intensieve fysiotherapie belangrijk om terugval te voorkomen. Geen van de methoden geeft garantie op 100% herstel. Frozen shoulders bij mensen met diabetes mellitus zijn ook na orthopedische interventie het meest hardnekkig